In dit sterke stuk blikken Bep, Riet en Pluis terug op hun leven tot nu toe. Hun mannen zijn inmiddels overleden, kinderen geëmigreerd. Van sex genoot je niet. Maar het hoorde er wel bij. Van geboortebeperking hadden ze nooit gehoord. Je had gewoon alles maar te accepteren. Je te schikken in je lot. Je offerde je op voor hem en de kinderen. Zo was het nu eenmaal en dat het ook anders kon, kwam niet in je op. Zijn het dan verloren levens? Misschien. Maar nu hebben ze mooi wel elkaar. En ze bloeien warempel weer op. De kracht van onze theatergroep komt weer helemaal tot z`n recht in deze voorstelling over klein, menselijk leed, verteld op een milde en zeer humoristische wijze.
